Kościół Parafialny w Starochęcinach

Kościół powstał pod koniec XVII wieku (w latach 1680-1690) i najprawdopodobniej został ufundowany przez kasztelana sandomierskiego Stefana Bidzińskiego, który uprzednio sprawował urząd starosty chęcińskiego. Miała być to najpewniej jego kaplica grobowa. Projekt świątyni przypisywany jest Tylmanowi z Gameren, słynnemu architektowi króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Niewielki barokowy kościółek został ukończony ostatecznie w 1718 roku. Stoi on w miejscu dawnego cmentarza. Otoczony jest starym murem w kształcie ośmioboku. Po bokach świątyni znajdują się dwie symetrycznie ustawione dzwonnice. Budynek kościelny jest ewenementem w skali regionalnej, gdyż został on jako jeden z nielicznych wybudowany na planie krzyża greckiego. Po obu stronach prezbiterium można zobaczyć wzniesione w późniejszym czasie przybudówki (w południowej mieści się zakrystia, natomiast w północnej znajduje się skarbczyk). Skrzyżowanie naw kościoła nakryte jest obszerną kopułą z latarnią umieszczoną na ośmiobocznym bębnie. W kościele stoją trzy barokowe ołtarze z pięknymi złotymi kolumnami i roślinną dekoracją. Na głównym ołtarzu mieści się wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego. W lewym bocznym ołtarzu widnieje obraz św. Antoniego Padewskiego z małym Jezuskiem. W prawym natomiast umieszczony został obraz ukazujący Adorację Matki Boskiej z Dzieciątkiem przez królów z dynastii Wazów oraz grupę biskupów  z połowy XVII wieku z herbem Szeliga i literami VM. G. Ponadto we wnętrzu odnaleźć można wizerunek z XVIII wieku, przedstawiający św. Antoniego. W kościele znajdują się również inne malowidła, a w tym obraz św. Stanisława (patrona parafii). Z elementów wyposażenia warta uwagi jesy chrzcielnica metalowa, empirowa na trójnogu oraz dwa feretrony malowane z 1. połowy XIX wieku. W zakrystii zaś stoją kanony drukowane z początku XIX stulecia.