Synagoga i cmentarz żydowski
Odsłony: 2362
Historia Żydów w Chęcinach sięga przynajmniej połowy XVI wieku. W roku 1564 w Chęcinach było 296 domów, z czego w dwóch z nich mieszkało dziewięciu starozakonnych. Sto lat później Żydzi stanowili już 15 % ogólnej liczby mieszkańców, a po upływie następnych stu lat niemal 90 %. Około połowy XVI stulecia chęcińscy mieszczanie zaczęli niepokoić się wzrastającą liczbą Żydów w mieście. Pisze Rawita: „zebrawszy się na ratuszu w 1581 r. postanowili: którą to uchwałę, czyli ‘plebiscyt’ król Stefan Batory, przywilejem datowanym w Warszawie d. 12 lutego tegoż roku na sejmie generalnym zatwierdził”. Król nakazał też staroście chęcińskiemu, „ażeby tego dozierał, by w tym Mieszczanie krzywdy nie mieli”.
W roku 1601 zawarta została pomiędzy chrześcijanami a Żydami tak zwana „ugoda”, w której zapisano: „ażeby nie więcej dwóch gospodarzy, inkludując w ta Familią Zięciów i Synów Gospodarzami nie było, a w Rynku nie ważyli się kupować Domostw i po ulicach, bo pod konfiskacyą dwiema Żydom tylko w konsplanacyi wyrażonym: Jakubowi i Izaakowi. Sukno przedawać do lat 6 tylko pozwolono; Trunków żadnych ani robić, ani szynkować nie godzi się, miód jednak wolno im robić będzie, ale nikomu jak samym Żydom przedawanie miedzy sobą, byle go Chrześciyanom nie przedawali...”. W roku 1669 miał miejsce w Chęcinach „tumult”, który choć wywołany całkiem błachą przyczyną, w efekcie przyniósł Żydom straty na „zdrowiu i mieniu”, a także na dłuższy czas pogorszył wzajemne stosunki. Działania chęcińskich Żydów na rzecz poprawy ich sytuacji znane były w całej Polsce i z czasem zaczęły przynosić pozytywne skutki. Ukoronowaniem ich starań był dekret Rady Nieustającej z 17 czerwca 1777 roku, w którym uzyskali prawo swobodnego osiedlania się w mieście.
W roku 1601 zawarta została pomiędzy chrześcijanami a Żydami tak zwana „ugoda”, w której zapisano: „ażeby nie więcej dwóch gospodarzy, inkludując w ta Familią Zięciów i Synów Gospodarzami nie było, a w Rynku nie ważyli się kupować Domostw i po ulicach, bo pod konfiskacyą dwiema Żydom tylko w konsplanacyi wyrażonym: Jakubowi i Izaakowi. Sukno przedawać do lat 6 tylko pozwolono; Trunków żadnych ani robić, ani szynkować nie godzi się, miód jednak wolno im robić będzie, ale nikomu jak samym Żydom przedawanie miedzy sobą, byle go Chrześciyanom nie przedawali...”. W roku 1669 miał miejsce w Chęcinach „tumult”, który choć wywołany całkiem błachą przyczyną, w efekcie przyniósł Żydom straty na „zdrowiu i mieniu”, a także na dłuższy czas pogorszył wzajemne stosunki. Działania chęcińskich Żydów na rzecz poprawy ich sytuacji znane były w całej Polsce i z czasem zaczęły przynosić pozytywne skutki. Ukoronowaniem ich starań był dekret Rady Nieustającej z 17 czerwca 1777 roku, w którym uzyskali prawo swobodnego osiedlania się w mieście.
Synagoga w Chęcinach zbudowana została po roku 1638, w którym wydany został przywilej zezwalający na budowę. Jest obiektem murowanym, pokrytym tynkiem, zbudowanym na planie prostokąta. Również prostokątna jest wysoka, zagłębioną w ziemi sala, poprzedzona sienią, przy której z boku znajduje się niewielka izba, a nad nią oratorium dla kobiet. Przybudówki są nowsze od korpusu synagogi – większa z nich, umieszczona za salą i przykryta płaskim stropem, przeznaczona była dla płci żeńskiej. Wnętrza korpusu synagogi przykrywają sklepienia kolebkowo krzyżowe i kolebkowe z lunetami. W sali głównej sklepienia podpierają wsporniki w formie głowic, ze śladami stiukowej dekoracji; w izdebce wykonane są stiukowe żebra ze zwornikiem. Dach jest czterospadowy, łamany, zwany "polskim". Narożniki budynku wzmocnione są szkarpami. Swobodnie rozmieszczone otwory okienne zdobią skromne, późnorenesansowe, kamienne obramienia.
Wnętrze sali pokrywały kiedyś polichromie. Aron-ha-kodesz – zwany potocznie ołtarzem na rodały wykonany jest z czarnego marmuru, z intarsjami z marmuru chęcińskiego. Wieńczy go późnorenesansowy kartusz z koroną, częściowo zniszczony. Portal prowadzący z sieni do sali jest wczesnobarokowy z 2. ćwierci XVII stulecia – ma uszakowe obramienia wzbogacone wolutami. W środku budynku znajdziemy również bogatą ekspozycje dotyczącą historii Żydow chęcińskich oraz eksponaty związane z ich kulturą.
Synagoga gruntownie remontowana (i rozbudowana) była po pożarze z roku 1905. Poważnych uszkodzeń doznała też w latach 1939 – 44. W 1942 roku hitlerowcy zgromadzili wokół synagogi getto, liczące ponad 4 tysiace osób, które zlikwidowano, a mieszkających tam Żydów wywieziono do obozu zagłady w Treblince. W ten sposób zakończyła się historia obecności Żydów w Chęcinach. W latach 1991 – 92 prowadzone były prace remontowe, w ramach których uzupełniono tynki, pomalowano wnętrza, wyrównano posadzkę w sali głównej, odnowiono drzwi wejściowe, a w oknach od strony zachodniej i od południa osadzono kraty. W budynku synagogi miały swoją siedzibę kino miejskie „Marmury” oraz Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury. Budynek w 2023 roku przeszedł generalny remont odzyskując dawny urok, by ponownie stać się niezwykle istotnym miejscem na mapie Chęcin. Obiekt służy jako miejsce spotkań, konferencji, wystaw i wydarzeń edukacyjnych, promując tym samym dialog międzykulturowy i wzajemne zrozumienie. Symbolizując wielokulturowość Chęcin jest też ważnym ogniwem łączącym bogatą historię gminy i miasta z teraźniejszością i nowoczesnością.
Synagoga gruntownie remontowana (i rozbudowana) była po pożarze z roku 1905. Poważnych uszkodzeń doznała też w latach 1939 – 44. W 1942 roku hitlerowcy zgromadzili wokół synagogi getto, liczące ponad 4 tysiace osób, które zlikwidowano, a mieszkających tam Żydów wywieziono do obozu zagłady w Treblince. W ten sposób zakończyła się historia obecności Żydów w Chęcinach. W latach 1991 – 92 prowadzone były prace remontowe, w ramach których uzupełniono tynki, pomalowano wnętrza, wyrównano posadzkę w sali głównej, odnowiono drzwi wejściowe, a w oknach od strony zachodniej i od południa osadzono kraty. W budynku synagogi miały swoją siedzibę kino miejskie „Marmury” oraz Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury. Budynek w 2023 roku przeszedł generalny remont odzyskując dawny urok, by ponownie stać się niezwykle istotnym miejscem na mapie Chęcin. Obiekt służy jako miejsce spotkań, konferencji, wystaw i wydarzeń edukacyjnych, promując tym samym dialog międzykulturowy i wzajemne zrozumienie. Symbolizując wielokulturowość Chęcin jest też ważnym ogniwem łączącym bogatą historię gminy i miasta z teraźniejszością i nowoczesnością.
Cmentarz zlokalizowany jest na południowo-wschodnim zboczu Góry Zamkowej. Najprawdopodobniej założony został w II połowie XVII wieku - w 1660 roku chęcińscy Żydzi zeznali królewskiemu lustratorowi, że posiadają przywilej na "kierchow". Późniejszy przywilej, z 1668 roku, zagwarantował im prawo restauracji cmentarza. Na terenie nekropolii znajduje się ponad 100 nagrobków, w przeważającej większości w formie macewy, wykonanych z piaskowca i chęcińskich zlepienców (przypominających marmur). Prostokątne płyty zwieńczone są łukami o różnorodnych profilach, ozdobione tradycyjnymi żydowskimi elementami architektonicznymi, symbolicznymi płaskorzeźbami z ornamentyką roślinną i zwierzęcą oraz wyobrażeniami przedmiotów kultu religijnego. Hebrajskie inskrypcje są większości nieczytelne na skutek zniszczeń spowodowanych warunkami atmosferycznymi, co praktycznie uniemożliwia precyzyjne ustalenie daty ich powstania. Analiza A. Penkalli wykazała, że najstarsze pochówki pochodzą z II połowy XVII wieku. Większość datowana jest na koniec wieku XIX oraz okres międzywojenny. Nagrobki są zorientowane i zlokalizowane rzędowo, nie występuje podział na kwatery.
